Amsterdam-Noord, 2 maart 1975 – 6 mei 1984
Bunnik, 20 mei 1984- 28 augustus 2011
KILBGURET & VOORUITBLIK
Lieve allemaal,
Behorend tot de babyboom ben ik niet de enige die met pensioen gaat. Bij predikanten heet dat trouwens emeritaat, letterlijk “uitgediend”. Je bent niet meer als zodanig aan een gemeente verbonden, zeg maar in dienstverband, maar je behoudt het ambt van predikant en blijft bevoegd om (onderdelen) van de predikantstaak uit te oefenen.
Als je een pastorie bewoont, word je geacht die binnen een jaar te verlaten. Voor mij speelt dit niet: in 1999 heb ik de toenmalige pastorie in de Koningin Wilhelminastraat 9 verlaten, om mijn intrek te nemen in een prachtig appartement op de vijfde etage van de Montessoriflat in de wijk Vollenhove in Zeist. Ik woon er met genoegen en samen met mijn partner Arie Nederveen hoop ik hier nog vele jaren te blijven. Kerkelijk nemen we per 1 september onze “intrek” in Zeist- West.
Voordat ik in mei 1984 aan de kerkelijke gemeente van Bunnik- Odijk- Werkhoven werd verbonden had ik ruim 9 jaar in Amsterdam-Noord gewerkt. Om als Amsterdamse in Amsterdam te kunnen beginnen was super. Voor het beroep naar Willemstad in Brabant dat ik in 1974 ontving heb ik met pijn in mijn hart bedankt. Zij hadden zich bijzonder sterk gemaakt om als een van de eerste Gereformeerde kerken in Nederland een vrouw te beroepen. De ambten zijn in de begin zeventiger jaren voor de vrouw opengesteld, vijf jaar nadat ik al met de studie theologie aan de V.U. was begonnen. Predikant-worden stond toen trouwens nog heel ver van je af. De studie duurde minimaal zes jaar. Je had genoeg tijd om erover na te denken en je erop in te stellen. Wel heb ik vanaf juli 1971 gedurende vier studiejaren rondgepreekt door het hele land: van Zelhem tot Rijswijk, van Texel tot Marken en van Dronrijp tot Aardenburg, in zestig verschillende gemeentes. Dit was een enorm goede ervaring om het vak in de praktijk te leren!
Ik heb altijd iets met de kerk gehad. Als kind ging ik er al graag naartoe. Wat dominees deden boeide mij. Kinderclub, jongerensoos, evangelisatiewerk, gesprekken op catechisatie, bezoekwerk in oude stadswijken, opbouwwerk in de Bijlmer enz. waren allemaal geweldige leermomenten, voor en tijdens mijn studietijd. Zo kreeg je het handwerk te pakken en ontwikkelde je al vroeg bepaalde vaardigheden .En niet in het minst overwon je een bepaalde schroom. Het geloof niet voor jezelf houden en het ter sprake brengen scherpte je eigen geloofsleven op. Je leerde er woorden voor te vinden, die anderen jou soms aanreikten. Een prachtig samenspel.
De theologiestudie aan de Vrije Universiteit te Amsterdam was in veel opzichten een openbaring. Zó tegen de bijbel, het geloof, de kerk, de wereld en je eigen leven en dat alles in een groot verband aan te kunnen kijken gaf je een bevrijdend en blij gevoel. Het Joodse denken waarbij geloven en leven onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden heeft mij altijd geboeid. Ook de actuele politieke vraagstukken (kernbewapening bijvoorbeeld) en ethische kwesties (zoals homofilie, maar ook abortus en euthanasie) komen dan op je geloofsbordje te liggen. Niet zozeer het antwoord wat je erop geeft telt, maar hoe je ermee om gaat. Het is van groot belang altijd de mens achter de kwesties te blijven zien.
In Amsterdam leerde ik van het geëngageerde Christendom deel uit te maken. Bezoeken aan de oecumenische communiteit in Taizé hebben dat alleen maar versterkt. Het geloof in God vieren en het in praktijk brengen, je ervaringen delen met jongeren uit de hele wereld en geïnspireerd en uitgerust met schitterende liederen weer naar huis gaan is voor mij het mooiste geweest wat er is. Nog altijd trekken jaarlijks, ook Bunnikse jongeren, naar deze plek in de franse Bourgogne naar dat kleine stadje op een heuvel, waar in de oorlog een paar broeders zich vestigden. In de jaren 1990 tot 1997 zijn we er met zo”n 50 jongeren uit Bunnik, Odijk, en Werkhoven en uit onze partnergemeente in de ex-D.D.R. Crivitz geweest.
De oecumene heeft altijd mijn hart gehad. Al in de 60 er jaren namen we in Osdorp deel aan de eucharistie. Het Samen- op- Weg proces leidde in Amsterdam en in Bunnik tot een fusie van de Hervormde gemeente en de Gereformeerde kerk.
Helaas stokt de oecumene en mogen dingen niet meer die we al 40 jaar samen deden. Met die pijn in mijn hart beëindig ik mijn werk in Bunnik per 1 september.
De keuze voor Bunnik na 9 jaar Amsterdam was aantrekkelijk. De stad achter me laten was niet gemakkelijk, maar in Bunnik waren er nieuwe uitdagingen In Bunnik kon veel, werd gezegd. Daar was een intensieve samenwerking tussen Hervormd en Gereformeerd. Heel goede kontakten met de R.K. Parochie. Een bloeiend vormings-en toerustingswerk. Veel kinder- en jeugdwerk, wat tot op de dag van vandaag is gebleven. Daar lieten vrouwen van zich horen. De kerk richtte de blik naar buiten in het diakonale werk, zending, werelddiakonaat en ontwikkelingssamenwerking en konkreet op landen als Ruanda en nu Papua.
Als predikanten ben je enorm aangewezen op de inzet en betrokkenheid van tientallen vrijwilligers.
Je kunt het niet alleen en hoeft het ook niet alleen te klaren. In Bunnik stonden altijd weer nieuwe mensen klaar, maar zijn er ook de vele “oude getrouwen”. Je bent daar enorm dankbaar
voor.
Zelf maak je natuurlijk ook een ontwikkeling door. Deze loopt niet altijd parallel met die van de kerk die, als het goed is, in beweging is. Dan hoeft het moment om te stoppen daardoor ook niet altijd zwaar te vallen. Ik merk in ieder geval dat ik er na meer dan 27 intensieve, mooie en moeilijke jaren in Bunnik echt aan toe ben. Dat maakt het werkelijke afscheid, de dienst op zondag 28 augustus om 10.30 uur in De Gaarde, er nog niet gemakkelijk op. Je hebt namelijk heel wat gedeeld met elkaar en dat laat je nu los. Maar het afscheid is over en weer, en zo kun je ook op dat moment de vreugde en het verdriet met elkaar delen.
Ik ga nu even niets doen en me wijden aan mijn hobbies (reizen, handwerken, schilderen e.a.) om wellicht vanzelf weer in vrijwilligerswerk te belanden. O ja, mijn studeerkamer moet ook opgeruimd worden: mooie klus voor in de winter! Arie en ik zullen ons zeker niet vervelen.
U allen, jong en oud, wil ik heel hartelijk bedanken voor het vertrouwen, de vriendschap, het delen van lief en leed en het gedurende een lange tijd meelopen op elkaars levensweg. En ik geef uw tenslotte de belofte mee uit Deuteronomium 31: 8:
“De Eeuwige zelf zal voor u uittrekken, die God zal u niet begeven, u niet verlaten.”
In deze verbondenheid vervolgen we ieder onze weg.
Ds Greet van “t Slot
De naam van ds. van ‘t Slot kwam ik vanmorgen in Trouw tegen. Deze naam is altijd blijven hangen bij me, daar zij in Amsterdam-Noord (DeArk) indertijd zowel de uitvaartdienst van mijn oom, Sj.Boorsma, als de huwelijksdienst van mijn vriendin leidde. “Maar” zeven jaar in Noord en al zo lang geleden…. en toch! Wilt u dit bericht naar haar doorsturen? Alvast mijn dank!
Beste Anja,
Dank voor je mail, helaas is deze pas vandaag , 20 december, aan mij doorgestuurd. inderdaad heb ik de uitvaartdienst geleid van je oom, mijn overbuurman. En wie was jouw vriendin? Dat hoor ik graag nog even van je. Heel fijn nogmaals jouw reactie, het ga je goed!
ds Greet van ‘t Slot
Beste Greet van ‘t Slot,
Ik zocht op uw naam via Google en trof deze mooie afscheidsbrief aan.
Waarschijnlijk weet u niet meer wie ik ben, maar ik was de zoon van Roberta. U woonde bij ons op kamers tijdens uw studie. Ik kan mij niet zo goed herinneren hoe lang u bij ons hebt gewoond, ik was een jaar of acht. Wel kan ik mij herinneren dat u de plaat “Jesus Christ Superstar” had en ik geïntrigeerd was door de hoes. Bij deze wil ik mij verontschuldigen dat ik soms stiekem in uw kamer aan het scharrelen was. U had een flinke pot bruine basterdsuiker in uw kamer staan (waarom ik dat nog weet is voor mij onduidelijk). Het ergste wat ik, naar mijn gevoel, heb gedaan is dat ik kleine hapjes van uw gehaktbal nam, die in de ijskast stond. Ik kan mij herinneren dat u daar boos over werd en terecht.
Hopelijk gaat het goed en geniet u van uw pensioen.
Met vriendelijke groet,
Tarif.